Hoe u aanvallen bij oudere katten kunt herkennen en behandelen

Begrijpen van aanvallen bij katten

Een aanval is een plotselinge, ongecontroleerde elektrische verstoring in de hersenen. Deze verstoring kan zich op verschillende manieren manifesteren en het gedrag, de beweging of het bewustzijn van een kat beïnvloeden. Aanvallen zijn op zichzelf geen ziekte, maar eerder een symptoom van een onderliggend neurologisch probleem of een ander gezondheidsprobleem.

Het is belangrijk om te erkennen dat aanvallen een symptoom zijn in plaats van een ziekte. Het stelt u in staat om u te richten op het identificeren van de hoofdoorzaak. Het bepalen van de onderliggende oorzaak is essentieel voor effectief management en behandeling.

Oorzaken van aanvallen bij oudere katten

Verschillende factoren kunnen aanvallen bij oudere katten veroorzaken. Het is belangrijk om nauw samen te werken met uw dierenarts om de specifieke oorzaak in het geval van uw kat te bepalen.

• Hersentumoren: Naarmate katten ouder worden, neemt het risico op het ontwikkelen van hersentumoren toe. Deze tumoren kunnen de normale hersenfunctie verstoren, wat kan leiden tot epileptische aanvallen.
• Nierziekte: Nierziekte komt vaak voor bij oudere katten. De ophoping van gifstoffen in de bloedbaan kan de hersenen aantasten en epileptische aanvallen veroorzaken.
• Leverziekte: Net als nierziekte kan leverdisfunctie leiden tot een ophoping van giftige stoffen, wat gevolgen heeft voor de neurologische functie.
• Hyperthyreoïdie: Een te snel werkende schildklier kan stofwisselingsstoornissen veroorzaken die bijdragen aan epileptische aanvallen.
• Hypertensie (hoge bloeddruk): Een verhoogde bloeddruk kan de bloedvaten in de hersenen beschadigen, waardoor het risico op epileptische aanvallen toeneemt.
• Infecties: Herseninfecties kunnen, hoewel ze minder vaak voorkomen, ook epileptische aanvallen veroorzaken.
• Trauma: Vroegere hoofdletsels kunnen soms later in het leven tot aanvallen leiden.
• Idiopathische epilepsie: In sommige gevallen blijft de oorzaak van de aanvallen onbekend. Deze aandoening wordt idiopathische epilepsie genoemd.

De signalen van een aanval herkennen

Epileptische aanvallen kunnen zich bij katten op verschillende manieren voordoen. Het herkennen van de verschillende signalen is cruciaal voor snelle interventie en veterinaire zorg.

• Stuiptrekkingen: Dit is het meest herkenbare symptoom. Het wordt gekenmerkt door ongecontroleerde schuddende, schokkende of peddelbewegingen van de ledematen.
• Bewustzijnsverlies: De kat kan het bewustzijn van zijn omgeving verliezen en niet meer reageren.
• Kwijlen of schuimen uit de mond: Overmatige speekselvloed is een veelvoorkomend symptoom.
• Urineren of ontlasten: Tijdens een aanval kunt u last krijgen van verlies van controle over uw blaas of darmen.
• Stijfheid: De kat kan stijf en stijf worden voor of tijdens de aanval.
• Gedragsveranderingen: Sommige katten kunnen ongewoon gedrag vertonen, zoals rusteloosheid, angst of zich verstoppen, voordat ze een aanval (aura) krijgen.
• Post-ictale fase: Na de aanval kan de kat verward, gedesoriënteerd of zwak lijken. Deze post-ictale fase kan minuten tot uren duren.

Niet alle aanvallen gaan gepaard met stuiptrekkingen. Sommige katten ervaren subtiele aanvallen (focale aanvallen) met meer gelokaliseerde symptomen, zoals gezichtstrekkingen of herhaaldelijk likken.

Wat te doen tijdens een aanval

Voor de veiligheid van uw kat is het van groot belang dat u kalm blijft en de juiste maatregelen neemt tijdens een aanval.

• Blijf kalm: uw kalmte zorgt ervoor dat u helder kunt denken en effectief kunt handelen.
• Bescherm uw kat: verwijder uw kat voorzichtig van voorwerpen die hem kunnen verwonden, zoals meubels of trappen.
• Houd uw kat niet vast: het kan gevaarlijk zijn voor u en de kat als u een kat met een aanval probeert vast te houden.
• Tijd van de aanval: Noteer de begin- en eindtijd van de aanval. Deze informatie is cruciaal voor uw dierenarts.
• Observeer uw kat: Let op de specifieke symptomen die uw kat vertoont.
• Leg de aanval vast (indien mogelijk): Een video-opname kan voor uw dierenarts zeer nuttig zijn bij het diagnosticeren van het type aanval.
• Neem onmiddellijk contact op met uw dierenarts: zelfs als de aanval vanzelf stopt, is het belangrijk om een ​​dierenarts te raadplegen.

Als een aanval langer dan vijf minuten duurt, wordt dit beschouwd als een medisch noodgeval (status epilepticus) en is onmiddellijke veterinaire interventie vereist.

Diagnose van aanvallen

Om de onderliggende oorzaak van aanvallen te diagnosticeren, is een grondig veterinair onderzoek en verschillende diagnostische tests nodig.

• Lichamelijk onderzoek: Uw dierenarts zal een uitgebreid lichamelijk onderzoek uitvoeren om de algemene gezondheid van uw kat te beoordelen.
• Neurologisch onderzoek: Bij dit onderzoek worden de reflexen, coördinatie en mentale toestand van uw kat beoordeeld.
• Bloedonderzoek: Bloedonderzoek kan helpen bij het identificeren van onderliggende medische aandoeningen, zoals nierziekten, leverziekten of hyperthyreoïdie.
• Urineonderzoek: Urineonderzoek kan meer informatie verschaffen over de nierfunctie en de algehele gezondheid.
• Beeldvorming (MRI of CT-scan): Deze geavanceerde beeldvormingstechnieken kunnen helpen de hersenen te visualiseren en structurele afwijkingen, zoals tumoren of laesies, te identificeren.
• Analyse van hersenvocht (CSF): In sommige gevallen kan een CSF-afname worden uitgevoerd om de vloeistof rondom de hersenen en het ruggenmerg te analyseren. Zo kunnen infecties of ontstekingsaandoeningen worden uitgesloten.

Behandelingsopties

Behandeling van aanvallen bij oudere katten is afhankelijk van de onderliggende oorzaak. Het primaire doel is om de aanvallen onder controle te krijgen en de kwaliteit van leven van de kat te verbeteren.

• Medicatie: Anticonvulsieve medicijnen, zoals fenobarbital of levetiracetam, worden vaak gebruikt om aanvallen te controleren. De specifieke medicatie en dosering worden bepaald door uw dierenarts op basis van de individuele behoeften van uw kat.
• Behandeling van onderliggende aandoeningen: Als de aanvallen worden veroorzaakt door een onderliggende medische aandoening, zoals een nierziekte of hyperthyreoïdie, is het essentieel om die aandoening te behandelen.
• Dieetbeheer: In sommige gevallen kunnen dieetwijzigingen worden aanbevolen om aanvallen te helpen beheersen.
• Regelmatige controle: Regelmatige veterinaire controles en bloedonderzoeken zijn noodzakelijk om de effectiviteit van de behandeling te controleren en indien nodig de dosering van de medicatie aan te passen.

Het is belangrijk dat u de medicatie toedient zoals voorgeschreven door uw dierenarts en dat u nooit abrupt stopt met de medicatie, omdat dit epileptische aanvallen kan veroorzaken.

Leven met een kat met epileptische aanvallen

Voor de verzorging van een kat met epileptische aanvallen zijn geduld, toewijding en een proactieve aanpak nodig.

• Creëer een veilige omgeving: vul scherpe hoeken op en verwijder mogelijke gevaren om het risico op letsel tijdens een aanval te minimaliseren.
• Houd een consistente routine aan: Stress kan epileptische aanvallen uitlokken, dus het kan nuttig zijn om een ​​consistent voedingsschema, speelschema en slaapschema aan te houden.
• Houd een aanvalsdagboek bij: Noteer de datum, tijd, duur en symptomen van elke aanval. Deze informatie kan uw dierenarts helpen het behandelplan aan te passen.
• Communiceer met uw dierenarts: onderhoud een open communicatie met uw dierenarts en meld eventuele veranderingen in de toestand van uw kat of in de aanvalsactiviteit.